Ανθρωπος και Φύση...Δύο αταίριαστοι κόσμοι;

Άνθρωπος και Φύση

αταίριαστοι κόσμοι;

Έχω την εντύπωση ότι σε αντίθεση με κάθε άλλη μορφή ζωής με τον οποίο μοιραζόμαστε αυτόν τον πλανήτη ο άνθρωπος δυστυχώς έχει αποκολληθεί από τη φύση. Κάθομαι και σκέφτομαι, και προσπαθώ να το δω όσο πιο λογικά και ωμά γίνεται. Βγάζω τον εαυτό μου εκτός πραγματικότητας για να μπορέσω να διακρίνω γιατί συμβαίνει αυτό.

Κρίνοντας λοιπόν τα πράγματα κάτω από διαφορετικό κάτοπτρο, και βγάζοντας έξω όσο γίνεται τις ανθρώπινες συνήθειες και λογικές, διακρίνω ότι από τις πρώτες ημέρες της εξέλιξης αυτού του κόσμου, ο άνθρωπος βίασε, λεηλάτησε και κατασπατάλησε ότι προέρχεται από τη μητέρα γη. Κυριάρχησε η υπεροψία, και το οικονομικό όφελος, παραβλέποντας και καταστρέφοντας τα πάντα για να πετύχει τους σκοπούς του. Συμπεραίνω τελικά ότι ο άνθρωπος είναι στην πραγματικότητα το μόνο ζώο που παίρνει αυτό που θέλει, και όχι αυτό που χρειάζεται. Ποιοι να είναι οι λόγοι που συμβαίνει όμως αυτό, και ποια άραγε είναι η τιμή που πρέπει να καταβληθεί για όλο αυτό το κακό που προκάλεσε, και συνεχίζει να προκαλεί απροκάλυπτα;

Ο άνθρωπος ξεχωρίζει από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο χάρη στην πνευματική του ικανότητα ( δηλαδή την σκέψη και την λογική ), την οικονομία, την ανάπτυξη, και την κατασκευή πολύπλοκων μηχανών, που χάρη σε αυτές κάνει την ζωή του καλύτερη και ευκολότερη. Αληθεύει όμως αυτό, η απλά είναι ένα βήμα για να δείξει την ανωτερότητα του, ενάντια στην φύση και τους μηχανισμούς της; Μήπως η τεχνολογία είναι ο χαμένος κρίκος, ο σύνδεσμος που φαίνεται να χάσαμε την ιστορία μας, και την εναρμονισμένη συμβίωση μας με την μάνα γη? Είμαι πεπεισμένος πλέον ότι οι εξελίξεις και οι απαιτήσεις μας δεν έδωσαν καμία προσοχή σε οτιδήποτε άλλο εκτός από την επιθυμία μας να προχωρήσουμε, να κάνουμε περισσότερα, για να έχουμε περισσότερα...Ίσως τελικά αυτή η μανία πλούτου και εξέλιξης να είναι ο θεμέλιος λίθος της καταστροφής μας.

Νιώθω ότι η ίδια η φύση προσπάθησε να ακολουθήσει τους δικούς μας ρυθμούς μήπως καταφέρει και εναρμονιστεί με το είδος μας, αλλά μάταια όμως. Ο άνθρωπος δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα για να μιμηθεί κάποιος, και έτσι η φύση αποφάσισε να επιστρέψει στους δικούς τις ρυθμούς, που της επιφέρουν την ηρεμία και την γαλήνη για να μπορέσει να συνεχίσει το δημιουργικό της έργο...προφανώς χωρίς εμάς...τους «ανθρώπους». Πρέπει να ασχοληθεί με τα υπόλοιπα στοιχεία που την περιβάλλουν, αλλά που την αγαπούν και την σέβονται. Προσπαθεί να διασώσει είδη ζώων και πουλιών που εξαφανίζονται, δέντρων και φυτών που καίγονται για να δημιουργηθούν βάσεις για καινούργιες βίλες πολυτελείας, ψαριών και θηλαστικών που πεθαίνουν μολυσμένα από τους τόνους αποβλήτων που χύνονται στην θάλασσα...

θα προλάβει όμως να τα σώσει όλα αυτά; Θα μπορέσει να βρει τις κατάλληλες ισορροπίες και να τα καταφέρει; Η λύση είναι απλή και το ξέρει. Πρέπει να γίνει ο άνθρωπος είδος προς εξαφάνιση, για να μπορέσει να σώσει όλα τα υπόλοιπα που την περιβάλλουν. Ξέρω ακούγεται βαρύ και μακάβριο αλλά έτσι είναι. Το μονοπάτι πλέον είναι μονόδρομος και χωρίς επιστροφή. Βλέπεις ο άνθρωπος έχει τα προνόμια της λογικής, και της σκέψης, αλλά ξέχασε το βασικότερο... την Συνείδηση, και το κοινό συμφέρον. Στο βωμό του χρήματος και της σπατάλης , θυσίασε το συλλογικό όφελος, αγνοώντας παντελώς τα καμπανάκια που χτυπούσαν για να τον προειδοποιήσουν. Επικρατεί ο εγωισμός και το ατομικό συμφέρον και παρακαλάμε «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» για να ωφεληθούμε εμείς. Αλήθεια πως καταντήσαμε έτσι;

Είναι τόσο μεγάλες οι παρωπίδες που φοράμε...( ή που ηθελημένα μας φόρεσαν) και δεν μπορούμε να δούμε αριστερά και δεξιά μας τι γίνεται;
Μικρός άκουγα τον παππού μου να λέει για το «Ποτάμι της ζωής». Μου μίλαγε ώρες ολόκληρες για αγάπη, καλοσύνη, δημιουργία, και μου τα παρομοίαζε όλα δείχνοντας μου ένα ποτάμι που κυλούσε κάτω από το πατρικό μας. Προσπαθούσε με πάθος να μου δείξει την ενέργεια και την ηρεμία του ποταμού αλλά μάλλον η μικρή μου ηλικία δεν με βοηθούσε στο να καταλάβω τι μου έλεγε.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και το ποτάμι κάτω από το πατρικό έγινε ένα πλούσιο σπίτι, το ποτάμι μεταλλάχθηκε σε άψυχη πισίνα γεμάτη χλώριο, μουσικές και φωνές... τότε κατάλαβα ακριβώς τη ήθελε να μου πει. Προσπαθούσα να θυμηθώ τον θόρυβο του ποταμού και να φέρω την εικόνα του στο μυαλό μου, αλλά οι αγριοφωνάρες και οι δυνατές μουσικές δεν με άφηναν να συγκεντρωθώ. Άρχισα να εκνευρίζομαι, και τα μάτια μου κατακόκκινα πέταγαν σπίθες... όταν... ήρθε στην σκέψη μου ο παππούς μου. Ήταν σαν να τον είχα ολοζώντανο μπροστά μου !! Κοκάλωσα και στεκόμουν αμίλητος και παγωμένος σαν άγαλμα. Ξαφνικά σταμάτησαν οι φωνές και τα ουρλιαχτά. Ένιωθα σαν να είχα μεταφερθεί κάπου αλλού, σε άλλη διάσταση ίσως. Άρχισα να ακούω το βαρύ βουητό του ποταμού, και να το βλέπω να ρέει πεντακάθαρα μπροστά μου. Ένιωθα το νερό να με πιτσιλάει στο πρόσωπο, και το ψυχρό αεράκι να με δροσίζει. Με μια λέξη... Μαγεία !!! Συναισθήματα παράξενα και πολύ δυνατά. Δεν θυμάμαι πόση ώρα κράτησε αυτό το «χάσιμο» μια και δεν είχα την αίσθηση του χρόνου. Δεν ξεχνώ όμως τα λόγια του παππού μου, και αυτά θα τα κρατήσω για εμένα βαθιά μέσα στην ψυχή μου. Υπάρχει ακόμα χρόνος να ξαναβρείς αυτό το χαμένο ποτάμι, αρκεί να ξεφύγεις από τα τσιμεντένια κτήνη που σε περικλείουν έστω και για λίγο. Άφησε πίσω για λίγο τα προβλήματα, το άγχος, το κυνήγι για τα υλικά αγαθά...και όλα τα άχρηστα επί της ουσίας πράγματα. Κοίταξε τον εαυτό σου στον καθρέφτη και ρώτησε τον... « ποιος είναι ο λόγος που βρίσκομαι εδώ ; Την φυσική μου μητέρα που με έφερε στον κόσμο την αγαπώ... την φύση γιατί την καταστρέφω » Σκέψου συλλογικά και μην παρακαλάς να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Βγες έξω... στην φύση και επικοινώνησε μαζί της. Θα σε ταξιδέψει σε μέρη μακρινά και όμορφα. Αφέσου στην μαγεία της και να θυμάσαι ότι δεν πρόκειται να σου ζητήσει τίποτα περισσότερο από το να την Σεβαστείς. Ότι δεν θέλεις να σου κάνουν, μην το κάνεις εσύ σ' αυτήν...και να είσαι σίγουρος ότι θα σε αποζημιώσει.

Αν σου άρεσε κάνε εγγραφή στο newsletter πιο κάτω, για να ενημερώνεσαι για νέα άρθρα ;)