Οι Επαναστάσεις δεν γίνονται με ένα άτομο, συχνά όμως δεν μπορούν και να επιτύχουν χωρίς κάποιο συγκεκριμένο άτομο. Για την Ελληνική Επανάσταση του 1821, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήταν αυτός χωρίς την παρουσία του οποίου, η Επανάσταση δεν θα είχε επιτύχει.

Το όνομα το οποίο είναι συνώνυμο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 δεν είναι άλλο από αυτό του οπλαρχηγού Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Από νέος ακόμα, λόγω της ωριμότητας που είχε το παρατσούκλι «Ο Γέρος», το οποίο σήμαινε «ο σοφός» κι έτσι στη λαίκή μνήμη έμεινε ως «Ο Γέρος του Μοριά».

Γεννήθηκε το 1770 στις 3 Απριλίου και όπως έλεγε και ο ίδιος «κάτω από ένα δέντρο εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, στο ονομαζόμενον Ραμοβούνι».

Προερχόταν από οικογένεια οπλαρχηγών και ήταν γιος του Κωνσταντή Κολοκοτρώνη από το Λιμποβίσι Αρκαδίας και της Γεωργίας Κωτσάκη η οποία ήταν κόρη επιφανούς προεστού επίσης από την Αρκαδία, ενώ η οικογένειά του βρισκόταν από αιώνες σε αντιπαράθεση με τους Τούρκους.

Σε ηλικία μόλις 10 ετών έμεινε ορφανός από πατέρα όταν ο Κωνσταντής Κολοκοτρώνης δολοφονήθηκε από τους Τούρκους. Το περιστατικό αυτό ήταν καθοριστικό για τη μετέπειτα ζωή του μικρού Θοδωρή ο οποίος ήδη στα 17 του ήταν οπλαρχηγός. Σημαντικότατος σταθμός στη μετέπειτα στρατιωτική του καριέρα ήταν η μετάβαση του στη Ζάκυνθο το 1806 λόγω του ανελέητου κυνηγητού που είχαν εξαπολύσει οι Τούρκοι στους Έλληνες οπλαρχηγούς, όπου και κατετάγη στον αγγλικό στρατό φτάνοντας μέχρι το βαθμό του ταγματάρχη. Οι γνώσεις που απέκτησε μέσα από την Βρετανική στρατιωτική παιδεία αποδείχθηκαν καίριας σημασίας κατά τη διάρκεια της εθνικής Παλιγγενεσίας. Το 1818 στη Ζάκυνθο έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας και το 1821 βρέθηκε στη Μάνη ώστε να οργανώσει την εκκίνηση της Επανάστασης.

Και δεν άργησε αυτή η ώρα. Στις 23 Μαρτίου 1821 δυνάμεις των Μανιατών του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη μαζί με τον Κολοκοτρώνη, τον ανιψιό του Νικήτα Σταματελόπουλο ή «Νικηταρά» και άλλους κατέλαβαν την Καλαμάτα δίνοντας το σύνθημα του ξεσηκωμού.

Παρότι τυπικά δεν ήταν ο αρχηγός, οι εμβληματικές του νίκες τόσο στο Βαλτέτσι το Μάιο του 1821 όσο και στην Τριπολιτσά με την άλωση της πόλης το Σεπτέμβριο του 1821 τον επέβαλαν ως την κεντρική μορφή της Επανάστασης στο Μοριά.

Όπως αναφέραμε νωρίτερα είχε αποκτήσει σημαντικές στρατιωτικές γνώσεις στη Ζάκυνθο από τους βρετανούς. Οι γνώσεις αυτές σε συνδυασμό με τη στρατιωτική του ιδιοφυΐα έγιναν αντιληπτές στους Τούρκους τον Ιούλιο του 1822 στη μάχη στα Δερβενάκια όπου ο Δράμαλης, ο εμβληματικός Τούρκος στρατηγός υπέστη μία ατιμωτική ήττα.
Από εκείνη όμως την ημέρα όμως ξεκίνησαν και τα προβλήματα για το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Ο κουντουριώτης ως πρωθυπουργός τον έκανε αρχιστράτηγος ο ίδιος όμως μόλις ένα χρόνο μετά θα τον φυλακίσει στην Ύδρα καθώς είχαν ξεκινήσει οι εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων.

Το 1825 όταν η Επανάσταση είχε πρόβλημα και ο Ιμπραήμ έκαιγε την Πελοπόννησο αναγκάστηκαν να ξαναβγάλουν τον Κολοκοτρώνη από τη φυλακή για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τους Τούρκους στο πεδίο της μάχης.

Ο Κολοκοτρώνης γνωρίζοντας πώς σε κατά μέτωπο επίθεση με τους Τούρκους ο ελληνικός στρατός δεν είχε πιθανότητες επιτυχίας λόγω του υπεράριθμου των τουρκικών δυνάμεων αλλά και του καλύτερου εξοπλισμού τους, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την τεχνική που κατείχε όσο κανείς άλλος: κλεφτοπόλεμος και τακτική της καμένης γης.

Οι δυνάμεις του Έλληνα Αρχιστράτηγου χτυπούσαν τους Τούρκους σε σημεία που δεν το περίμεναν προκαλώντας απώλειες αλλά και πανικό στις τουρκικές δυνάμεις. Ταυτόχρονα με εντολή του, οι Έλληνες έβαζαν φωτιά στις καλλιέργειες ώστε οι Τούρκοι να μην μπορούν να βρουν τρόφιμα για να σιτίσουν τους στρατιώτες και τα ζώα τους.

Η λήξη ουσιαστικά της Επανάστασης για τη ναυμαχία του Ναυαρίνου το 1827 βρίσκει τον Κολοκοτρώνη να έχει κατακτήσει την καρδιά των Ελλήνων τόσο με τις στρατιωτικές του επιτυχίες όσο και με την αυταπάρνησή του το καλό του Αγώνα.

Με την απελευθέρωση, αν και τυπικά υπήρξε αξιωματικός του Βρετανικού στρατού, έγινε υποστηρικτής του Ιωάννη Καποδίστρια και μέλος του ρωσικού κόμματος στην Ελλάδα. Μετά το Τραγικό τέλος του Κυβερνήτη από ελληνικό βόλϊ και την έλευση του Όθωνα και των αντιβασιλέων, κυνηγήθηκε ανηλεώς, κατηγορήθηκε για προδοσία και καταδικάστηκε σε θάνατο το 1834. Μπορεί να φαντάζει απίστευτο σήμερα αλλά ο Στρατηγός της Νίκης, ο άνθρωπος που χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε ελληνικό κράτος κατηγορήθηκε για προδοσία του ίδιου αυτού Κράτους που αυτός πάλεψε για να στηθεί. Οι δικαστές Τερτσέτης και Πολυζωίδης αρνήθηκαν να υπογράψουν την απόφαση της στημένης δίκης, σώζοντας την Πατρίδα από τη μέγιστη ντροπή της εκτέλεσης του μεγαλύτερου Ήρωά της.

Ευτυχώς η ποινή του θανάτου εναντίον του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη δεν εκτελέστηκε και όταν ο Όθωνας ανέλαβε και επίσημα Βασιλιάς μετά την ενηλικίωσή του όχι μόνο του έδωσε χάρη αλλά τον ονόμασε Αντιστράτηγο και τον έκανε Σύμβουλο επί της Επικρατείας.

Ο γηραιός στρατηγός πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Αθήνα και συγκεκριμένα εκεί που τώρα βρίσκεται η διασταύρωση των οδών Κολοκοτρώνη και Λέκκα όπου ήταν και το σπίτι του. Εκεί μαζί με την σύντροφο των τελευταίων του ετών (η σύζυγός του είχε πεθάνει το 1820) υπαγόρευσε σε έναν εκ των δικαστών της δικής του, τον Γεώργιο Τερτσέτη, τα απομνημονεύματα του μέσα από τα οποία εξάγουμε πολλές πληροφορίες για την Ελληνική Επανάσταση.

Το τέλος του Στρατηγού ήρθε το πρωί της 4ης Φεβρουαρίου 1843.

Δύο μέρες πριν είχε παντρέψει τον γιο του και την προηγούμενη ακριβώς μέρα ήταν καλεσμένος σε ένα μεγάλο γλέντι στο παλάτι. Φαίνεται πως εκείνες τις μέρες από τη χαρά του που πάντρεψε το παιδί του ξέφυγε λίγο από την εγκράτεια είχε όλα τα προηγούμενα χρόνια και μάλλον κατανάλωσε λίγο κρασί και λίγο φαγητό παραπάνω. Ίσως όμως να είχε έρθει και η ώρα. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είχε προλάβει να δοξαστεί και να αναγνωριστεί από όλους καθώς χωρίς αυτόν η Επανάσταση δεν θα είχε πετύχει.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο με όλες τις τιμές εφάρμοζαν τόσο στο βαθμό του όσο και στην προσφορά του στην πατρίδα. Δεκαετίες μετά, το 1930, τα οστά του μεταφέρθηκαν στο μέρος για το οποίο «χτυπούσε πάντα λίγο πιο δυνατά η καρδιά του», στην Αρκαδία, στην Τρίπολη, και τοποθετήθηκαν σε ηρώο.

Κατα τη διάρκεια της κατοχής, οι ιταλοί είχαν απαγορεύσει τις εκδηλώσεις της 25ης Μαρτίου. Ο δήμαρχος της πόλης όμως αποφάσισε να πραγματοποιήσει τις εκδηλώσεις κανονικά και το ίδιο βράδυ, οι ιταλοί κατακτητές για λόγους αντεκδίκησης, έσπασαν το ηρώο και σκόρπισαν τα οστά του Στρατηγού. Το ίδιο βράδυ, ο Δήμαρχος μαζί με το γιό του, υπό καταρρακτώδη βροχή τα μάζεψαν, τα φύλαξαν στο σπίτι τους μέχρι την απελευθέρωση και το 1971 τοποθετήθηκαν στη βάση τη προτομής του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της πόλης.

Εκεί βρίσκονται και σήμερα και όποιος τύχει να περάσει από το σημείο καλό είναι να αποτίσει φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης στο Γέρο του Μοριά.

ΠΗΓΗ