Ξημερώματα 31ης Ιανουαρίου το 1996, ώρα 2:04 το πρωί, όταν από το ΓΕΝ μεταβιβάζεται προς όλες τις μονάδες του Πολεμικού Ναυτικού το σήμα του αντιναύαρχου Ιωάννη Στάγκα.

«Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι αν χρειαστεί όλοι σας θα φανείτε αντάξιοι της ένδοξης ιστορίας του Πολεμικού ναυτικού. Καλή τύχη και ο Θεός μαζί σας» ανέφερε στο σήμα.

Είναι η κορύφωση της κρίσης στα Ίμια. Τρεις μέρες νωρίτερα και δη στις 28 Ιανουαρίου 1996, το περιπολικό του Πολεμικού Ναυτικού κατέβασε την τουρκική σημαία που σήκωσαν οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας «Χουριέτ» (βιντεοσκοπώντας την κίνησή τους) και υψώνει την ελληνική.

Το βράδυ της ίδιας μέρας μάλιστα Έλληνες βατραχάνθρωποι αποβιβάστηκαν στη Μεγάλη Ίμια χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τα τουρκικά πλοία που είχαν πλεύσει στην περιοχή. Τα ελληνικά «βατράχια» έχουν την εντολή να αποφευχθεί η κλιμάκωση της έντασης.

Την επόμενη μέρα, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κώστας Σημίτης στις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή, ενημερώνει ότι η Ελλάδα θα αντιδράσει σε οποιαδήποτε τουρκική πρόκληση άμεσα και δυναμικά. Το ίδιο είχε διαμυνήσει και στον πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον.

Η πρωθυπουργός της Τουρκίας Τανσού Τσιλέρ, ζήτησε διαπραγματεύσεις για το καθεστώς των βραχονησίδων. Η Ελλάδα δηλώνει έτοιμη να αποσύρει το άγημα, όχι όμως και την ελληνική σημαία και την ίσια ώρα σπεύδουν στα Ίμια τα πολεμικά πλοία «Ναυαρίνο» και «Θεμιστοκλής».

Ξημερώματα 31ης Ιανουαρίου 1996 και στις 04:30 ελικόπτερο του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού σηκώνεται από τη φρεγάτα «Ναυαρίνο» υπό άσχημες καιρικές συνθήκες με εντολή να εξακριβώσει την πληροφορία ότι Τούρκοι κομάντος αποβιβάστηκαν στη Μικρή Ίμια. Στις 04:50 το πλήρωμα αναφέρει ότι εντόπισε περίπου 10 Τούρκους κομάντος με τη σημαία τους.

Το ελικόπτερο του Πολεμικού Ναυτικού παίρνει εντολή να επιστρέψει στη βάση του, ωστόσο μεταξύ των βραχονησίδων Πίτα και Καλόλιμνος αναφέρει βλάβη και χάνεται από τα ραντάρ.

Η επίσημη εκδοχή του ελληνικού κράτους ήταν ότι το ελικόπτερο κατέπεσε λόγω κακοκαιρίας και απώλειας προσανατολισμού του πιλότου. Ωστόσο, μέρος της κοινής γνώμης πιστεύει μέχρι και σήμερα ότι το ελικόπτερο καταρρίφθηκε.

Τα τρία μέλη του πληρώματος, ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός, σκοτώθηκαν ύστερα από την πτώση του ελικοπτέρου.

Αθάνατοι.

Σαν σήμερα ο Κωνσταντίνος Κανάρης, ο Μπουρλοτιέρης πυρπολεί την τουρκική ναυαρχίδα του Καρά Αλή στη Χίο, σε ένα από σημαντικότερα ναυτικά κατορθώματα της Ελληνικής Επανάστασης.

Στις αρχές Απριλίου του 1822 ισχυρός τουρκικός στόλος αποτελούμενος από 34 πλοία διενήργησε απόβαση στη Χίο με σκοπό να καταπνίξει την επανάσταση των Ελλήνων κατοίκων της. Η επιχείρηση των Τούρκων κατέληξε στη Σφαγή της Χίου. Μετά την καταστροφή του νησιού το ελληνικό ναυτικό θέλησε να πάρει εκδίκηση την ώρα που ο τουρκικός στόλος παρέμεινε αγκυροβολημένος στη Χίο και το στενό του Τσεσμέ.

Συγκροτήθηκε λοιπόν στόλος που αποτελούνταν από 29 υδραίικα, 19 σπετσιώτικα και 16 ψαριανά καράβια και οι επιχειρήσεις του θα είχαν σκοπό την εκδίωξη των Τούρκων από τη Χίο και την εξουδετέρωση της τουρκικής αρμάδας. Τα ελληνικά πλοία συγκεντρώθηκαν στα Ψαρά στα τέλη Απριλίου και αποφασίστηλε πως η καλύτερη στιγμή για να χτυπήσουν τον τουρκικό στόλο ήταν κατά την διάρκεια του ραμαζανιού.

Έγιναν απόπειρες επιθέσεων που απέτυχαν, όπως απέτυχε και η απόπειρα πυρπόλησης της τουρκικής ναυαρχίδας στις 18 Μαΐου. Την ίδια ώρα όμως στον ελληνικό στόλο ξέσπασε διχόνοια με αφορμή κρούσματα απειθαρχίας των πληρωμάτων του στόλου, λόγω καθυστέρησης των μισθών τους αλλά και εξαιτίας διαφωνίας μεταξύ των Υδραίων και των Σπετσιωτών ναυάρχων, με συνέπεια οι δεύτεροι να αποχωρήσουν για να μην ξεφύγει η κατάσταση.

Την ίδια ημέρα, οι Ψαριανοί πήραν την απόφαση να χτυπήσουν τον τουρκικό στόλο με πυρπολικά, επειδή κατέφθασαν πληροφορίες ότι ο αιγυπτιακός στόλος βρισκόταν στην Κρήτη. Την επιχείρηση πυρπόλησης ανέλαβαν να εκτελέσουν οι Κωνσταντίνος Κανάρης και Ανδρέας Πιπίνος. Ο Κανάρης ανέλαβε να κάψει τη ναυαρχίδα του Καρά Αλή ενώ ο Πιπίνος το δίκροτο του Μπεκήρ μπέη που χρησίμευε ως αντιναυαρχίδα. Τα δύο μπουρλότα θα συνοδεύονταν από τέσσερα πλοία των Ψαριανών Ν. Γιανίτση και Γ. Κουτσούκου και των Υδραίων Ι. Ζιάκα και Αντ. Ραφαλιά, τα οποία είχαν αποστολή τη διάσωση των πυρπολητών μετά την πυρπόληση.

Τα δύο πυρπολικά πλησίασαν τον τουρκικό στόλο, που ναυλοχούσε στη Χίο και περίμεναν την κατάλληλη ευκαιρία για να δράσουν. Επέλεξαν τη νύχτα της 6ης προς 7η Ιουνίου 1822. Ήταν μία νύχτα χωρίς φεγγάρι και οι αξιωματικοί είχαν συγκεντρωθεί στη φωταγωγημένη ναυαρχίδα του τουρκικού στόλου για να γιορτάσουν τη λήξη του ραμαζανιού. Αν και γνώριζαν την καταστροφική δύναμη των ελληνικών πυρπολικών, δεν φαίνεται να είχαν πάρει ιδιαίτερα μέτρα προφύλαξης.

Ο Πιπίνος πλησίασε την αντιναυαρχίδα και πυροδότησε το πυρπολικό χωρίς το πλήρωμά του να έχει στερεώσει καλά το μπουρλότο, ενώ το πλήρωμα του τουρκικού πλοίου αντιλήφθηκε τον κίνδυνο και απομάκρυνε το πυρπολικό. Την ίδια ώρα ο Κανάρης κατορθώνει να προσδέσει το πυρπολικό του στην τουρκική ναυαρχίδα, χάρη και στους εξαιρετικούς ελιγμούς του πηδαλιούχου Ιωάννη Θεοφιλόπουλου.

Η ναυαρχίδα του τουρκικού στόλο λαμπάδιασε και μέσα σε λίγα λεπτά η φωτιά εξαπλώθηκε σε όλο το πλοίο με αποτέλεσμα να αρχίσουν να εκπυρσοκροτούν τα 84 κανόνια του με καταστροφικά αποτελέσματα. Ο Καρά Αλής έσπευσε να εγκαταλείψει το πλοίο και επιβιβάσθηκε σε λέμβο, αλλά ένα κομμάτι από το φλεγόμενο κεντρικό κατάρτι του πλοίου τον χτύπησε στο κεφάλι και τον τραυμάτισε θανάσιμα. Την ίδια μοίρα είχαν και οι 2.000 άνδρες που βρίσκονταν πάνω στη ναυαρχίδα αφού ελάχιστοι ήταν αυτοί που κατάφεραν να γλιτώσουν.

Ο Κανάρης και οι σύντροφοί κατάφεραν να επιβιβαστούν στα πλοία που τους περίμεναν και να διαφύγουν. Στα Ψαρά, τους περίμεναν στην παραλία ο λαός και ο κλήρος και κατευθύνθηκαν στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, όπου τελέστηκε δοξολογία.

Το γεγονός προκάλεσε τους πανηγυρισμούς ολόκληρου του Ελληνισμού και, όπως γράφει ο Τούρκος ιστορικός, Τζεβντέτ πασάς, «άφησε κατάπληκτα τα πληρώματα ολόκληρου του τουρκικού στόλου». Σύμφωνα με τον Άγγλο ιστορικό Τόμας Γκόρντον, η πυρπόληση της ναυαρχίδας «ήταν ένα από τα πιο καταπληκτικά κατορθώματα που αναφέρει η ιστορία» και ο Κανάρης «ο πιο έξοχος εκπρόσωπος του ηρωϊσμού που η Ελλάδα όλων των εποχών μπορεί να υπερηφανεύεται».

Οι Τούρκοι, εξαγριωμένοι από το συμβάν, κατευθύνθηκαν προς τα Μαστιχοχώρια της Χίου, στα οποία είχε χορηγηθεί αμνηστία από τον Σουλτάνο. Εκεί είχαν καταφύγει αρκετοί Έλληνες οι οποίοι σχεδόν όλοι σκοτώθηκαν ενώ τα Μαστιχοχώρια καταστράφηκαν ολοκληρωτικά. Η ανατίναξη της τουρκικής ναυαρχίδας υπήρξε ένα από τα χαρακτηριστικότερα γεγονότα της Επανάστασης στην θάλασσα και προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στην Ευρώπη όπου μάλιστα κυκλοφόρησαν και χαλκογραφίες με τον Κανάρη να κρατάει ένα δαυλό στο χέρι..