Η πολιορκία του Αλί Πασά τον χειμώνα του 1820 γίνεται όλο και πιο έντονη. Για να μην εγκλωβιστεί στα Γιάννενα διέφυγε προς τη νότιο Ελλάδα και άρχισε τις πρώτες προεπαναστατικές επαφές.Στις 30 Ιανουαρίου 1821 έγινε η μεγάλη σύσκεψη των αρματολών της Ρούμελης στο νησί της Λευκάδας, παρουσία και του Ανδρούτσου. Αποφασίστηκε να αναλάβει μαζί με τον Πανουργιά των Σαλώνων την εξέγερση στη δυτική Στερεά.

Από την πλευρά του ο Ομέρ Βρυώνης είχε κληθεί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία να μεταβεί στην Πελοπόννησο για να καταστείλει την εκεί επανάσταση. Πριν ξεκινήσει από τα Τρίκαλα διέταξε τους πιστούς του καπεταναίους της Δυτικής Ελλάδας να μαζευτούν στη Γραβιά Φωκίδος, για να ενωθούν μαζί του.Στον Οδυσσέα Ανδρούτσο, έστειλε ιδιαίτερο αγγελιοφόρο για να του αναγγείλει το τέλος του Αθανασίου Διάκου και να του ανακοινώσει πως αν ερχόταν στη Γραβιά μαζί με τους άλλους καπετάνιους θα τον συγχωρούσε για το φόνο του Χασάν μπέη Γκέκα, αλλά θα του έδινε και το αρματολίκι της Λιάκουρας.Ο Ομέρ Βρυώνης θεωρούσε πως με το να πάρει με το μέρος τους Ρουμελιώτες οπλαρχηγούς θα απομόνωνε τους Πελοποννήσιους. Φαίνεται όμως πως ο ίδιος είχε υποτιμήσει ξεκάθαρα το πόσο αποφασισμένοι ήταν όλοι οι Έλληνες οπλαρχηγοί και πως ένα έθνος ήταν αποφασισμένο να πολεμήσει μέχρι το τέλος για την ανεξαρτησία του.

Την ίδια ώρα ο μαρτυρικός θάνατος του Αθανάσιου Διάκου είχε αφήσει χωρίς ικανό αρχηγό τους εξεγερμένους, ενώ και ο φόβος είχε κάνει την εμφάνισή του στις περιοχές της Στερεάς Ελλάδας όπου είχε ξεσπάσει η επανάσταση και υπήρχαν ήδη νεκροί Τούρκοι.Στις 3 Μαΐου του 1821, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος έφθασε στη Γραβιά με τον Κοσμά Σουλιώτη, τον Ευστάθιο Κατσικογιάννη και μία ομάδα από 100 περίπου άνδρες όπου και κατέστρωσαν σχέδιο αντιμετώπισης των πασάδων που σε λίγο θα κατέβαιναν προς νότο.Ο Ανδρούτσος κατάλαβε αμέσως καλά ποια ήταν η κατάσταση και υπέδειξε στους επαναστάτες ότι έπρεπε πάση θυσία να σταματήσουν εκεί την πορεία του εχθρού. Ο Ανδρούτσος ήταν βέβαιος ότι θα επιχειρούνταν τουρκική προέλαση στον άξονα Λαμίας-Άμφισσας με στόχο τη διαπεραίωση στον Μοριά μέσω Γαλαξιδίου. Η Γραβιά βρισκόταν σε στρατηγική και οχυρή θέση, την οποία οι Έλληνες είχαν χρησιμοποιήσει από την Αρχαιότητα προκειμένου να αναχαιτίσουν βαρβάρους οι οποίοι κατευθύνονταν από τον Βορρά προς τη Φωκίδα και τους Δελφούς.

Στο πολεμικό συμβούλιο δεν υπήρξε συμφωνία ως προς το σχέδιο αντιμετώπισης του Ομέρ Βρυώνη. Ο Ανδρούτσος πρότεινε να δώσουν τη μάχη στο Χάνι, ενώ οι Δυοβουνιώτης και Πανουργιάς το έκριναν ακατάλληλο, επειδή ήταν πλινθόκτιστο και ευρίσκετο σε ανοικτό πεδίο. Τελικά, χωρίστηκαν σε τρία τμήματα. Το ένα, με τον Πανουργιά και τον Δυοβουνιώτη, έπιασε τα υψώματα του Χλωμού, αριστερά από το δρόμο. Το άλλο με τον Κοσμά Σουλιώτη και τον Κατσικογιάννη, τα υψώματα δεξιά από το δρόμο. Όσοι ήθελαν θα κλείνονταν μαζί με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο μέσα στο Χάνι. Μάλιστα, για να τους ενθαρρύνει περισσότερο, ο Ανδρούτσος κάλεσε τους άνδρες του να χορέψουν και έσυρε πρώτος το χορό με το τσάμικο και μαζί με 117 εθελοντές μπήκαν μέσα στο Χάνι.

Φτάνοντας στο σημείο ο Ομέρ Βρυώνης με 9000 περίπου άνδρες εκτοπίζει εύκολα τα τμήματα του Πανουργιά, του Δυοβουνιώτη, του Σουλιώτη και του Κατσικογιάννη οι οποίοι υποχωρούν προς τα βουνά. Στη συνέχεια, στέλνει τον γνωστό στον Ανδρούτσο, Χασάν δερβίση με προτάσεις υποταγής. Ο Ομέρ Βρυώνης γνώριζε ότι ο Ανδρούτσος ήταν Μουσουλμάνος Μπεκταξής και για τον λόγο αυτό έστειλε τον δερβίση για τις διαπραγματεύσεις. Όμως ο Ανδρούτσος δεν δέχτηκε και η διαπραγμάτευση έγινε υβριστική, με αποτέλεσμα ο δερβίσης να πέσει νεκρός από σφαίρα του Ανδρούτσου. Η μάχη μόλις ξεκινούσε. Οι Οθωμανοί επιτέθηκαν κατά κύματα στο Χάνι. Ο Ανδρούτσος και οι άνδρες του κρατούσαν γερά. Και οι τρεις έφοδοι των ανδρών του Ομέρ Βρυώνη αποτυγχάνουν με τεράστιες απώλειες για τους Τούρκους. Έτσι, αποφασίζει να αποσύρει προσωρινά τις δυνάμεις του και διατάζει να φέρουν κανόνια για να ανατινάξει το κτίριο. Την κίνηση αυτή του Ομέρ Βρυώνη μάντεψε ο Ανδρούτσος και γύρω στις δύο τα ξημερώματα της 9ης Μαΐου επεχείρησε με τους 110 άνδρες του ηρωική έξοδο. Οι έξι είχαν σκοτωθεί κατά τη διάρκεια της ολοήμερης μάχης και κατάφεραν να εγκαταλείψουν κρυφά το Χάνι περνώντας ανάμεσα από τις εχθρικές τουρκικές γραμμές.

Η νίκη του Οδυσσέα Ανδρούτσου τους ήταν παραπάνω από εντυπωσιακή και απρόσμενη. Με μόλις 6 νεκρούς συντρόφους τους, προκάλεσαν απώλειες στους επιτιθέμενους 300 νεκρών και 600 τραυματιών. Οι απώλειες του τουρκικού στρατοπέδου αριθμούσαν 600 τραυματίες και 300 νεκρούς μεταξύ των οποίων και δύο μπέηδες.Με την εξόντωση τόσων Αλβανών στη Γραβιά, ο Οδυσσέας και οι άνδρες του πήραν μία «άτυπη» εκδίκηση για τον θάνατο των Ελλήνων αγωνιστών στην Αλαμάνα, τον προηγούμενο μήνα. Παράλληλα εμπόδισε την κάθοδο του Ομέρ Βρυώνη στην Πελοπόννησο και διευκόλυνε τη νίκη στο Βαλτέτσι που εμψύχωσε τους Έλληνες και την επανάσταση. Συγκεκριμένα, μετά τη μάχη στη Γραβιά, ο Βρυώνης συγκλονίστηκε τόσο πολύ που αποφάσισε να σταματήσει προσωρινά την εκστρατεία του και να υποχωρήσει στην Εύβοια.

Όταν ο Κιουταχής έφτασε στην Αττική τον Ιούνιο του 1826, ο πρόεδρος της κυβέρνησης Ανδρέας Ζαΐμης είχε διορίσει γενικό αρχηγό των δυνάμεων της Ανατολικής Στερεάς το Γεώργιο Καραϊσκάκη.

Για να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις του Κιουταχή, ο Καραϊσκάκης πήρε την απόφαση να καταλάβει το Κερατσίνι, το οποίο βρισκόταν μια ώρα βόρεια από τον Πειραιά, προκειμένου να μπορέσει να ανοίξει το δρόμο προς την Ακρόπολη προχωρώντας μέσα από τον ελαιώνα της Αθήνας και παράλληλα εμποδίζοντας το εχθρικό ιππικό να τον χτυπήσει.

Ο Καραϊσκάκης έφθασε με τους άνδρες του στην περιοχή και οργάνωσε το σχέδιό του. Ο Κιουταχής, που πολιορκούσε την Ακρόπολη, μόλις πληροφορήθηκε την άφιξη του παλιού του γνώριμου στο Κερατσίνι, έσπευσε την επομένη με 800 άνδρες να κατασκοπεύσει τις κινήσεις του. Κατέλαβε ένα λόφο στο νότιο ύψωμα του Κορυδαλλού, που τότε οι Αθηναίοι ονόμαζαν λόφο του Σαρδελά κι έστησε δύο κανόνια. Την ίδια ημέρα ενεπλάκη σε αψιμαχίες με τους άνδρες του Καραϊσκάκη, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο αποτέλεσμα.

Εδώ θα φτιάξει τα πρόχειρα οχυρώματά του, δηλαδή τα «ταμπούρια του» και με αφορμή αυτό ολόκληρη η περιοχή θα ονομαστεί έτσι, κρατώντας μέχρι σήμερα αυτή την προσωνυμία.

Έδωσε διαταγή σε 150 ή 250 άνδρες να οχυρώσουν ένα περιτοιχισμένο μετόχι που δέσποζε στην περιοχή, γιατί ήταν βέβαιος ότι εκεί θα δινόταν η καθοριστική μάχη.

Ο χώρος που είχε υψώσει τα ταμπούρια του ο Καραϊσκάκης ήταν γύρω από το λόφο του Αϊ-Γιώργη και της σημερινής συνοικίας Ευγένειας, στην περιοχή το δε πηγάδι που βρίσκεται απέναντι από το άλλοτε εργοστάσιο του Σταυριανού χρησίμεψε για να παίρνουν νερό τα παλικάρια του.

Από την 1η Ιανουαρίου του 2002, τα οικονομικά δεδομένα θα άλλαζαν στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη. Το Ευρώ, το κοινό Ευρωπαϊκό νόμισμα θα έπαιρνε την θέση των εθνικών νομισμάτων. Στην περίπτωση της Ελλάδας, το Ευρώ αντικατέστησε την Δραχμή, ένα νόμισμα με ιστορία 2.700 ετών, άμεσα συνυφασμένο με την ιστορία του ελλαδικού χώρου. Σαν σήμερα πριν από ακριβώς δεκαεπτά χρόνια, η Δραχμή αποσύρθηκε οριστικά, ύστερα από μια περίοδο δυο μηνών, όπου το νέο και το παλιό νόμισμα κυκλοφορούσαν ταυτόχρονα.

Η Τράπεζα της Ελλάδος ξεκινά να ανταλλάσσει τις δραχμές με ευρώ. Το Ευρώ είναι πλέον το μοναδικό νόμισμα που είναι αποδεκτό στις συναλλαγές.

Στα αρχαία χρόνια η δραχμή ήταν ίση με έξι οβολούς. Οι οβολοί είχαν το σχήμα σιδερένιας ράβδου και η παλάμη ενός άνδρα μπορούσε να χωρέσει έξι από αυτούς. Έτσι, οι οβολοί που μπορούσε να «αδράξει» η παλάμη ήταν ίση με μια δραχμή, εξού και η προέλευση από το ρήμα «δράττω».

Μετά από μια παύση χιλιάδων ετών, ο κυβερνήτης της Ελλάδας, Ιωάννης Καποδίστριας, προέβλεψε την ανάγκη εθνικού νομίσματος από το 1828. Με δάνειο που πήρε από την Ρωσία, αγόρασε από την Μάλτα μια μεταχειρισμένη μηχανή που έκοβε νόμισμα και το νέο ελληνικό νόμισμα που κόπηκε ήταν ο «Φοίνικας». Ο Φοίνικας κράτησε για περίπου 5 χρόνια. Το 1833 επί βασιλείας του Όθωνα, κόπηκε η πρώτη νεοελληνική δραχμή στο Μόναχο. Από το 1836 μέχρι και το 1858 συνέχισε να κόβεται στο Νομισματοκοπείο της Αθήνας.

Τα πρώτα χαρτονομίσματα κόπηκαν το 1841 και είχαν αξία, 25, 50, 100 και 500 δραχμών. Η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος ανέλαβε την ευθύνη για την κοπή από το 1843 και μέχρι το 1928. Από τότε ανέλαβε η σημερινή Τράπεζα της Ελλάδος.

Το 1867, η Ελλάδα υπογράφει συμφωνία για να ενταχθεί στην Λατινική Νομισματική Ένωση. Έτσι η δραχμή θα ακολουθούσε τις ισοτιμίες της ένωσης. Η δραχμή όμως προσχώρησε στην ένωση ύστερα από 43 χρόνια, λόγω της οικονομικής κρίσης και των πτωχεύσεων που ακολούθησαν. Τότε, η δραχμή εξισώθηκε με τα άλλα νομίσματα της ένωσης, όπως το γαλλικό φράγκο. Σε κάποια χαρτονομίσματα, η ονομαστική αξία στην πίσω πλευρά του χαρτονομίσματος έγραφε στα Γαλλικά «francs», και λογικά από εκεί προέρχεται η ελληνική λαϊκή ονομασία των χρημάτων σε «φράγκα».

Η πρώτη μεγάλη υποτίμηση ήρθε το 1953 (κατά 50%), ενώ η δεύτερη το 1983. Το 1998, έγινε η τελευταία υποτίμηση της. Ήταν της τάξεως του 12,6%, η οποία ήταν και το τελευταίο βήμα για την ένταξη της Ελλάδας στο Ευρώ.

Ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, έκανε αίτηση για ένταξη της χώρας στην ζώνη του Ευρώ, το 2000. Και από την Πρωτοχρονιά του 2002 το ευρώ μπήκε στην ελληνική καθημερινότητα. Δυο μήνες μετά ήταν η σειρά της Δραχμής να βγει από αυτήν.

Έκτοτε η πορεία είναι λίγο πολύ γνωστή..