Στην ενημέρωση από τον Α/ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνο Φλώρο των στρατιωτικών συντακτών, χαρακτήρισε «μεγάλο ηγέτη» τον Τούρκο Πρόεδρο Ρ.Τ.Ερντογάν και πρόσθεσε «αλλά δεν ξέρουμε πως θα καταλήξει στο τέλος».

Σε ότι αφορά τις τουρκικές προκλήσεις αλλά και το ενδεχόμενο ενός χερσαίου επεισοδίου στον Έβρο είπε: «Γίνονται πολλές προκλήσεις στη θάλασσα και στον αέρα».

Διέψευσε ότι πάτησαν Τούρκοι στρατιώτες σε ελληνικό έδαφος στον Έβρο και ότι γκριζάρισαν την περιοχή και πρόσθεσε ότι «αν πατήσει οποιαδήποτε ξένη δύναμη σε ελληνικό έδαφος «πρώτα θα την κάψουμε και μετά θα ρωτήσουμε ποιος είναι».

Χαρακτήρισε την τουρκική κυβέρνηση καθεστώς Ερντογάν, το οποίο όμως το απέκοψε από το τουρκικό κράτος, λέγοντας πως «άλλο το καθεστώς Ερντογάν, άλλο το τουρκικό κράτος»!

Μιλώντας για την επιχείρηση «Ειρήνη» και το ελληνοτουρκικό επεισόδιο με το ελληνικό ελικόπτερο που πέταξε πάνω από το τουρκικό φορτηγό πλοίο και κατόπιν απειλών από την τουρκική φρεγάτα αποχώρησε είπε πως «έγινε αυτό που προβλέπεται και δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο». Συνεπώς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε κατά τα λεγόμενα είναι απλώς να «χαιρετούμε» τους Τούρκους όταν κατευθύνονται με οπλισμό προς την Λιβύη για να εφοδιάσουν τις τουρκόφιλες δυνάμεις της Τρίπολης.

Γιατί τότε γίνεται η επιχείρηση «Ειρήνη»;

«Η Τουρκία είναι απομονωμένη και μόνη της ενώ εμείς δουλεύουμε το σύστημα "των τριών συμμαχιών",  (Ελλάδα-Κύπρος- Αίγυπτος, Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ) που αποδίδει».

Ειδικά πάντως για την Λιβύη το σύστημα αυτό δεν απέδωσε αφού στην Διάσκεψη του Βερολίνου η Γερμανία κάλεσε τους πάντες για το ζήτημα της Λιβύης εκτός από την Ελλάδα που έχει και έννομο συμφέρον.

Ο δε, Ερντογάν μιλάει τρεις φορές την εβδομάδα με τους δύο πλανητάρχες Β.Πούτιν και Ν.Τραμπ ενώ ο Έλληνας πρωθυπουργός κάνει τα πάντα για να «μπει» μαζί τους σε πεντάλεπτες συναντήσεις...

Μάλιστα ο Α/ΓΕΕΘΑ διατείνεται ότι η Τουρκία είναι μόνη της. Ας λέει ο Μπόλτον στο βιβλίο του για τις στενές σχέσεις Ερντογάν-Τραμπ...

Αναλυτικά όσα είπε σήμερα:

«Όποιος πατήσει το ποδάρι του σε ελληνικό έδαφος πρώτα θα τον κάψουμε και μετά θα πάμε να δούμε ποιος ήταν. Όποιος συγκρουστεί με τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις θα πρέπει να ξέρει ότι θα φύγει με βαρύ κόστος. Θέλουμε διάλογο αλλά επί ίσοις όροις.

Αυτό δεν το θέλει η Τουρκία και στόχος στη θητεία μου είναι να μην προσέλθει η Ελλάδα σε οποιονδήποτε διάλογο που δεν θα είναι υπό αυτές τις προϋποθέσεις»

«Είμαστε πανέτοιμοι κι ας μην έχουμε αυτά που θα θέλαμε από οπλικά συστήματα κι ας μην έχουν προχωρήσει όπως θα θέλαμε αναβαθμίσεις και συντηρήσεις. Αυτό φαίνεται και από τις συνεχείς εκπαιδευτικές δραστηριότητες.

Έχουν γίνει και Συμβούλια Αρχηγών και καθένας ξέρει τι επακριβώς θα κάνουμε αναλόγως του σεναρίου που θα εξελιχθεί. Οι Τούρκοι με τη συμπεριφορά τους προδίδουν και μεγάλη νευρικότητα για τις εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας τους. Όσες χώρες διετέλεσαν κάποτε αυτοκρατορίες, παρουσιάζουν συμπεριφορές που σχετίζονται με τις αναμνήσεις τους. Αυτό στη δική τους τουλάχιστον περίπτωση προκαλεί μεγάλη αστάθεια»

Βέβαια, εδώ τίθεται ένα ερώτημα: Κάποτε και η Ελλάδα διετέλεσε αυτοκρατορία και μάλιστα διάρκειας 1000 ετών και πάνω, γιατί η συμπεριφορά μας είναι τόσο «χαμηλών τόνων» και κυρίως η γεωπολιτική μας;

«Η Τουρκία με τη συμπεριφορά της πλέον βοήθησε την Ελλάδα να μη φαίνεται ως ο παράλογος που υπερβάλλει για την απειλή. Πλήττει τα συμφέροντα πολλών χωρών, συμπεριφέρεται σαν να ζει σε άλλον αιώνα. Έχει δημιουργήσει αντισυσπειρώσεις οι οποίες μπορεί να παίρνει χρόνο να ωριμάσουν, όμως προχωρούν με σταθερά βήματα. Ο Ερντογάν είναι ένας μεγάλος ηγέτης, αλλά και ένας αυταρχικός ηγέτης.

Μετά από αυτόν η Τουρκία δεν θα είναι η ίδια. Η Ιστορία θα κρίνει αν θα μείνει ως μεγάλη προσωπικότητα ή ως ο μοιραίος ηγέτης. Ό,τι λέει το κάνει, το ξέρουμε, να ξέρει όμως και αυτός ότι τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για εμάς. Εάν στραφεί εναντίον μας θα κάνουμε αυτό που πρέπει και θα επηρεάσουμε την κρίση της Ιστορίας γι’ αυτόν.»

«Στην πρόσφατη θυελλώδη σύνοδο των υπουργών στο ΝΑΤΟ συνειδητοποιήσαμε ότι δεν υπάρχει άλλο κράτος που να έχει συνεχή και άμεση απειλή στην κυριαρχία του. Γενικώς όλοι επιχειρούν να αποφύγουν αντιπαράθεση με την Τουρκία, όμως το επεισόδιο με τους Γάλλους τους υποχρέωσε να σταματήσουν να προσποιούνται πως δεν υπάρχει πρόβλημα. Είμαστε ένα κράτος που έχει αποδείξει ότι σέβεται τον ανθρώπινο πόνο.

Κάναμε τα πάντα στον Έβρο υπερβάλλοντας εαυτούς, ιδιαίτερα τα στελέχη στην πρώτη γραμμή, διότι δεν μπορούμε να ανεχθούμε το κράτος συμμορία να χρησιμοποιεί έτσι τους ανθρώπους αυτούς για να πλήξει την ελληνική κυριαρχία.»

«Η επίσκεψη στο Ισραήλ πήγε πολύ καλά εξ όσων έχει ενημερωθεί. Υπάρχουν ουσιαστικές συζητήσεις για διάφορες συνεργασίες, αλλά και στο επίπεδο της υποστήριξης ελληνικών οπλικών συστημάτων. Επίσης, συμβολικά, για πρώτη φορά θα μεταβεί Έλληνας συνταγματάρχης στη Σχολή Εθνικής Άμυνας των Ισραηλινών και θα ακολουθήσει Ισραηλινός στη δική μας. Έχω ήδη μιλήσει με τον Ισραηλινό Α/ΓΕΕΘΑ. Συζητάμε για πολλά θέματα, οι σχέσεις είναι σε εξαιρετικό επίπεδο», κατέληξε.

ΠΗΓΗ

Σε ανάρτησή του ο στρατηγός Κωσταράκος αναφέρεται στην είδηση που ακούστηκε τις τελευταίες ημέρες ότι «ομάδα ειδικών και επιστημόνων σχεδίασε και προτείνει την παραγωγή ενός δικού μας «εθνικού τυφεκίου», με την ονομασία «Αορ» (αρχαιοελληνική λέξη που χρησιμοποιήθηκε στα 1200-1000 πχ για να ονομάσει το νέο καλύτερο ξίφος που παράχθηκε τότε-η λέξη αορτήρας είναι παράγωγο)».

Εδώ και αρκετά χρόνια προσπαθεί ο ΕΣ να προωθήσει τον σχεδιασμό για ένα νέο σύγχρονο τυφέκιο εφόδου.

Παράλληλα, συμπλήρωσε πως «Πρόκειται για ένα νέο τυφέκιο ελληνικής σχεδίασης και (ευχόμαστε) ελληνικής κατασκευής που θα μπορούσε να αντικαταστήσει το παραδοσιακό τυφέκιο G3 των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Η πρόταση για το νέο τυφέκιο έχει ήδη υποβληθεί στο ΓΕΣ και αναμένεται ο καθορισμός της ημερομηνίας παρουσίασης του νέου όπλου στη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία και τους αρμόδιους επιτελείς.

Δεν έχουμε περισσότερες πληροφορίες ή απεικονίσεις γιατί (από ότι κατάλαβα) οι κατασκευαστές δεν ήθελαν να δώσουν την περιγραφή, τα χαρακτηριστικά και τα λοιπά δεδομένα του τυφεκίου «ΆΟΡ» πριν αυτό παρουσιαστεί στην αρμόδια εθνική ηγεσία και στους δυνητικούς χειριστές του. Και αυτό τους τιμά στο έπακρο.

Δεν γνωρίζω ούτε την ομάδα των κατασκευαστών, ούτε τα χαρακτηριστικά ή τις δυνατότητες του τυφεκίου. Τα τυφέκια είναι μια προσωπική μου «αδυναμία». Δημοσίευσα το πρώτο μου άρθρο για «Την εξέλιξη των τυφεκίων», ως νεαρός Ανθλγός το 1978, στη «Στρατιωτική Επιθεώρηση», το μόνο στρατιωτικό περιοδικό της εποχής.

​Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και να που τώρα συζητάμε για νέο τυφέκιο των ΕΔ. Και το σημαντικό σε αυτή την υπέροχη ιστορία είναι ότι έχουμε πρόταση για ένα τυφέκιο Ελληνικό!!! Επιτέλους!!! Σχεδιασμένο από τους Έλληνες για τους Έλληνες!!!(Και αργότερα ίσως και για άλλους).

Δεν έχει καμμία σημασία αν είναι καλύτερο ή χειρότερο από τα αλλά τυφέκια στη διεθνή αγορά, και ούτε πρέπει να μας ενδιαφέρει το ενδεχόμενο να υπάρχουν διάφορες αρχικές τεχνικές ατέλειες (αν υπάρχουν). Δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία ούτε καν τα επι μέρους χαρακτηριστικά του.

​Ότι και να συμβαίνει, όποιο πρόβλημα κι αν υπάρχει θα διορθωθεί άμεσα και θα εφαρμοσθεί στο τυφέκιο ΑΟΡ Α1 που θα ακολουθήσει άμεσα με βάση τις παρατηρήσεις των Ελλήνων στρατιωτών. Το όπλο που θα πάρει στα χέρια του τελικά ο Έλληνας μαχητής είμαι σίγουρος ότι θα είναι τέλειο. 

Με τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις μας έχουμε βοηθήσει παρά πολλές ξένες βιομηχανίες όπλων, αρμάτων μάχης, πυραύλων, αεροσκαφών καθώς και διάφορα ναυπηγεία φρεγατών, πυραυλακάτων και υποβρυχίων να βελτιώσουν τα προϊόντα τους και μετά να μας τα πουλήσουν.

​Είναι καιρός να δουλέψουμε πλέον για τον εαυτό μας. Το κόστος θα είναι σίγουρα απίστευτα μικρότερο από οποιαδήποτε ξένη λύση και τα λεφτά θα μείνουν στην Ελλάδα. Εξ άλλου το εργοστάσιο κατασκευής είναι κρατικό και επιτέλους θα ξαναλειτουργήσει. Δεκάδες υποκατασκευαστές θα ενεργοποιηθούν για τη δημιουργία του τυφεκίου και εκατοντάδες Έλληνες (χιλιάδες ίσως αργότερα) θα βρουν δουλειά. 

Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει (γιατί σίγουρα θα υπάρξουν καλοθελητές με «καλύτερες προτάσεις») αν κάποια εταιρία στο Γιοχανεσμπουργκ ή στη Σιγκαπούρη κατασκευάζει ένα καλύτερο όπλο. Αυτό είναι ένα παιγνίδι χωρίς τέλος.

​Το ΆΟΡ θα είναι το δικό μας τυφέκιο. Από ελληνικά χέρια, με ελληνικά λεφτά σε Έλληνες στρατιώτες. Καμμία αντίρρηση δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή. Η ανάσταση της αμυντικής μας βιομηχανίας πρέπει να αρχίσει από κάπου. Εξάλλου το παράδειγμα του Τεθωρακισμενου Οχήματος Μάχης ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ της ΕΛΒΟ που «θάφτηκε» το 2000 με «ύποπτες» αιτιολογίες πρέπει να μας έχει γίνει μάθημα.

Το τυφέκιο πρέπει να γίνει άμεσα αποδεκτό από την ηγεσία του ΥΠΕΘΑ, οι νόμιμες διαδικασίες να υλοποιηθούν αστραπιαία με απόλυτη διαφάνεια και τα ΕΑΣ (δηλαδή η περίφημη ΕΒΟ με παράδοση στη παραγωγή των τυφεκίων G3), να πάρουν εντολή να προχωρήσουν άμεσα στην παραγωγή του. Οι γνωστές καθυστερήσεις και κωλυσιεργίες μηνών και ετών πρέπει να «αποφευχθούν».

​Η Επιτροπή του ΓΕΣ, που όπως διάβασα, ερευνά την παγκόσμια αγορά για το τι τυφέκιο πρέπει να προμηθευτούμε, πρέπει να αλλάξει αποστολή και να ασχοληθεί με προτάσεις βελτίωσης του νέου ελληνικού τυφεκίου.

Το θέμα δεν αφορά μόνο στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και έχει σίγουρα σχέση και με τα Υπουργεία Ανάπτυξης και Οικονομικών στα πλαίσια της προσπάθειας ανάπτυξης της χώρας που επιχειρεί η παρούσα κυβέρνηση και ο κ. Πρωθυπουργός. Η ανάπτυξη που ονειρευόμαστε και επιδιώκουμε όμως θα έρθει μόνο με τέτοιες πρωτοβουλίες. Νέες θέσεις εργασίας, τεχνογνωσία, αύξηση του ΑΕΠ και ένα εξαγώγιμο προϊόν έτοιμο για τη διεθνή αγορά, για να πουληθεί σε φίλους και λιγότερο φίλους, (εφικτό όμως μόνον αν το υιοθετήσει και το χρησιμοποιήσει ο Ελληνικός Στρατός). 

Αυτή θα είναι και η πρώτη αποφασιστική συμμετοχή των Ελληνικών ΕΔ στη βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας.

​Πρώτη, γιατί θα πρέπει να ακολουθήσουν σίγουρα το «εθνικό πλοίο», «το εθνικό drone» και το «εθνικό τακτικό όχημα» και άλλες «εθνικές πλατφόρμες αμυντικού υλικού».

​Η κάλυψη των αμυντικών αναγκών της χώρας κατά 50% μέχρι το 2035 θα πρέπει να αποτελέσει κατά τη γνώμη μου εφικτό στόχο της ελληνικής κυβέρνησης και της αμυντικής μας βιομηχανίας. Τα αποτελέσματα θα φανούν στο ΑΕΠ γρήγορα.

Περιμένουμε με πραγματική ανυπομονησία την πρώτη παρουσίαση του τυφεκίου «ΆΟΡ» στο ΓΕΣ. Πρέπει να γίνει άμεσα. Δεν πρέπει να χάνουμε χρόνο χωρίς λόγο. Θεωρώ ότι η απόφαση είναι μονόδρομος και τα πρώτα λειτουργικά πρότυπα μπορούν να παρουσιαστούν από τους Έλληνες στρατιώτες την 25η Μαρτίου 2021 σαν ελάχιστη συνεισφορά στον εθνικό εορτασμό των 200 χρόνων αλλά και σαν ένδειξη ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι ισχυρή και να αρχίσει επιτέλους να υπερασπίζεται την ακεραιότητα της με δικά της μέσα φτιαγμένα από ελληνικά χέρια.

‘Για μια Ελλάδα υπερήφανη και ισχυρή’

Στρατηγός Μιχαήλ Δημητρίου Κωσταράκος
Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ
π. Πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής της ΕΕ

‘We deserve a stronger Europe’

General (ret) Mikhail Kostarakos
Former Chief HNDGS
Former Chairman EUMC»
 

ΠΗΓΗ

Το ιππικό αποτελούσε βασικό όργανο μάχης από πολύ παλιά. Σπανίως όμως ήταν ικανό να επικρατήσει μιας ικανοποιητικά εκπαιδευμένης και με σχετικά καλό ηθικό δύναμης πεζικού. Ακόμα κι αν το πεζικό δεν διέθετε δόρατα ή σάρισσες οι ίπποι του αντιπάλου ιππικού, λόγω του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης, αρνούνταν να επιπέσουν σε ένα, στα μάτια τους, αντικείμενο αρκετά ψηλό που δεν μπορούσαν να εκτελέσουν άλμα από πάνω του.

Σε μια σύγκρουση πεζών και ιππέων κατά συνέπεια αυτό που μετρούσε ήταν το ηθικό. Φυσικά αν το πεζικό ήταν εξοπλισμένο με δόρατα ή σάρισσες η κατά μέτωπο εναντίον του επίθεση ιππικού, πλην των πλήρως θωρακισμένων καταφράκτων (και αυτών υπό αίρεση), ισοδυναμούσε απλώς με αυτοκτονία. Αυτός ήταν ο λόγος που οι συντριπτική πλειοψηφία των αρχαίων ιππέων ήταν εξοπλισμένη και με εκηβόλα όπλα. Με τα όπλα αυτά οι ιππείς μπορούσαν να προκαλέσουν απώλειες στο αντίπαλο πεζικό, προσεγγίζοντάς το σε μικρή απόσταση, εφόσον δεν διέθετε κι αυτό εκηβόλα όπλα.

Με την τακτική αυτή οι ιππείς ήλπιζαν να προκαλέσουν αρκετή φθορά στο αντίπαλο πεζικό ώστε να χάσει την συνοχή του. Στην περίπτωση αυτή οι ιππείς μπορούσαν να εφορμήσουν μέσω των κενών της εχθρικής παράταξης με δόρατα και σπαθιά συντρίβοντας τον εχθρικό σχηματισμό. Αν το πεζικό άντεχε στις απώλειες η μόνο ελπίδα του ιππικού ήταν να ελιχθεί στα πλευρά ή στα νώτα της αντίπαλης δύναμης, σε συνδυασμό, υπό ιδανικές συνθήκες, με το φίλιο πεζικό, το οποίο θα αγκίστρωνε κατά μέτωπο τον εχθρό.

Η ιππομαχία αποτελούσε μια ξεχωριστή μορφή σύγκρουσης. Ο Πολύβιος, ο Τίτος Λίβιος και ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύες την χαρακτηρίζουν ως μια ρευστή μορφή μάχης, με συνεχείς ελιγμούς, επελάσεις και υποχωρήσεις. Ανεξαρτήτως του εξοπλισμού ή και της εκπαίδευσης επί των όπλων αν ο απλός μαχητής αρνηθεί να εισέλθει στη φωτιά της μάχης και να παραμείνει εντός η μάχη δεν μπορεί να κερδηθεί. Ο Ξενοφών στον «Ιππαρχικό» του έγραφε πως για να γίνει ένας στρατιωτικός ηγέτης σεβαστός από τους άνδρες του δεν πρέπει απλώς να διατάσσει αλλά να πράττει και ο ίδιος.

Το ιππικό ήταν το αγαπημένο όπλο του Αλεξάνδρου. Και τις τρεις μεγάλες νίκες του κατά των Περσών τις πέτυχε με ορμητική επέλαση των εταίρων του, υποστηριζόμενων από τους Υπασπιστές και τα ελαφρά σώματα, κατά της περσικής διάταξης. Η σπουδαιότητα αυτή του ιππικού διατηρήθηκε και στους πρώτους χρόνους των Διαδόχων. Στη μάχη του Ελλησπόντου, ο Ευμένης κατανίκησε την στρατιά του Κρατερού μόνο με το ιππικό του, χωρίς καν οι αντίπαλες φάλαγγες να έρθουν σε επαφή.

Παρομοίως η μάχη της Ιψού (301 π.Χ.) χάθηκε για τον Αντίγονο τον Κύκλωπα, γιατί ο γιός και διοικητής του ιππικού Δημήτριος ο πολιορκητής, αν και νίκησε το ιππικό του Σέλευκου, το καταδίωξε σε μεγάλο βάθος, αφήνοντας ακάλυπτο στο πλευρό της φίλιας φάλαγγας, η οποία πλευροκοπήθηκε και κατακόπηκε. Αργότερα, στην περίοδο των ελληνιστικών βασιλείων, ο ρόλος του ιππικού, ως όπλου κρούσης και κρίσης του αγώνα, περιορίσθηκε αισθητά. Τώρα η αποστολή διάσπασης τους εχθρικού μετώπου δόθηκε στη φάλαγγα των σαρισσοφόρων και το ιππικό περιορίσθηκε και πάλι σε βοηθητικό ρόλο.

Εξαίρεση αποτέλεσε ο Σελευκιδικός Στρατός, ο οποίος διέθετε μάζες άριστα εκπαιδευμένου ιππικού. Λέγεται μάλιστα ότι ο Αντίοχος Γ’, στην περίφημη εκστρατεία του κατά την οποία έφτασε μέχρι το Αφγανιστάν, είχε μαζί του μόνο ιππικό. Ο Αντίοχος ήταν αυτός που καθιέρωσε και έναν νέο τύπο ιππέα, τον Κατάφρακτο. Το κατάφρακτο ιππικό, λόγω του κόστους του, δεν υιοθετήθηκε από τα λοιπά ελληνικά κράτη, πλην του βασιλείου της Κομμαγηνής, το οποίο αποσπάστηκε από το Σελευκιδικό Βασίλειο το 161 π.Χ. Τόσο οι Πτολεμαίοι, όσο και οι Περγαμηνοί, εξακολούθησαν να παρατάσσουν ιππικό απολύτως όμοιο με τους εταίρους του Αλεξάνδρου.

Το παράδειγμα τους ακολούθησε από το 207 π.Χ. και ο στρατός της Αχαϊκής Συμπολιτείας, υπό την καθοδήγηση του Φιλοποίμενος και ο Αθηναϊκός. Ο Πύρρος επίσης παρέτασσε αρχικά ξυστοφόρους, λογχοφόρους ιππείς, τους οποίους όμως μετέτρεψε, μετά το πέρας της ιταλικής του εκστρατείας, σε ασπιδοφόρους, ακοντιστές βαρέους ιππείς. Ο εξοπλισμός των ιππέων με ασπίδες θεωρείτε προϊόν της επαφής του Πύρρου με τους Έλληνες της κάτω Ιταλίας, οι οποίοι ήδη από τον 4ο αιώνα π.Χ. μάχονταν με τον τρόπο αυτό.

ΠΗΓΗ